Δεν υπάρχουν πολλά τρόφιμα των οποίων η ιστορία να ξεκινά πριν από 2.000 χρόνια. Η ονομασία «φέτα», αν και δόθηκε τον 17ο αιώνα και αφορά στον τεμαχισμό του τυριού, συναντάται σε πολύ πιο παλιά βιβλιογραφία. Η φέτα είναι ένα τυρί που απολάμβαναν ο Όμηρος και ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως κι εσείς, σήμερα, σε μια σπιτική σαλάτα. Μια πρωτόγονη μορφή φέτας αναφέρεται και στην Οδύσσεια, όπου ο ήρωας Οδυσσέας, δραπετεύοντας από τη σπηλιά του Πολύφημου, παίρνει μαζί του το τυρί που έφτιαχναν οι Κύκλωπες.
Σήμερα, η φέτα είναι η ναυαρχίδα των ελληνικών προϊόντων με γεωγραφική ένδειξη και αντιπροσωπεύει το 10% περίπου των ελληνικών εξαγωγών τροφίμων, αποδεικνύοντας την εξαιρετική διεθνή φήμη της.
Οι παραδοσιακές μέθοδοι παραγωγής της συνδέονται άμεσα με τις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες της χώρας. Λόγω των δυσπρόσιτων ορεινών όγκων και του θερμού και ξηρού κλίματος, δεν απομένει μεγάλη έκταση κατάλληλη για εκτεταμένη εκτροφή βοοειδών και για το λόγο αυτό, οι Έλληνες στράφηκαν στην εκτροφή ανθεκτικών αιγοπροβάτων τα οποία μπορούν να εκτραφούν σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Αν και ήταν μια σκληρή δουλειά για τους παλαιότερους, προσφέρει στους σύγχρονους καταναλωτές μια καθημερινή απόλαυση. Αυτό οφείλεται στο ότι το τυρί φέτα αποκτά την ιδιαίτερη γεύση του μόνο όταν τα αιγοπρόβατα βόσκουν στη μοναδική χλωρίδα της Ελλάδας. Στη χώρα φυτρώνουν πάνω από 6.000 διαφορετικά είδη φυτών, το 15% των οποίων εμφανίζεται μόνο στην Ελλάδα – ποσοστό πολύ υψηλότερο από ό, τι σε χώρες με μεγαλύτερη έκταση. Αυτή η βιοποικιλότητα, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής, είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους το τυρί φέτα μπορεί να παρασκευαστεί μόνο στην Ελλάδα.
